- JUBILUM
- JUBILUMet IUBILARE Latinorum, ut et Iobel Hebraeorum, voces sunt, ut Masius asserit. a Iubal deductae, primo Musices inventore, Gen. c. 4. v. 21. ac voces quasque canoras illas quidem, sed rusticas, duras agrestes; et quasi ululantes, significant: quales in choata illa, et nondum perfecta, primi illius artificis instrumenta, edebant. Eo certe sensu occurrunt Gap desc: Hebrew Exod. c. 19. v. 13. et Gap desc: Hebrew et Gap desc: Hebrew Ios. c. 6. v. 8. et 9. tubae vel cornua soni grandis et protracti rustico more. Et Annus Iobel est Annus, cuius promulgatio fiebat tali cornu vel tubâ. Qud faciunt haec Varronis de Ling. Lat. l. 5. Ut quiritare urbanorum sic iubilare rusticorum Itaque hos imitatu Aprissius ait in Bacche (vel, ut emendat Scalig. apte Attius ait in Bacchis) Duis me iubilat? Et haec Festi, Iubilare est rusticâ voce inclamare. Sic Sil. Ital. Pun. Bell. l. 14. v. 476.Et laetus scopulis audivit iubila Cyclops;i. e. cantus pastoris Daphnidis. Calphurn. Ecl. 1.Nec montana sacros distinguunt iubila versus.Idem. Ecl. 7.Et tua maerentes exspectant iubila tauri.Apud Amm, Narcell. quinetiam l. 22. c. 4. Cum miles eantilenas meditaretur pro iubilo molliores: iubilum est militaris vox vel cantus. qui rusticus est et inconditus. Sam. Bochart. Hieroz. Part. prior. l. 2. c. 43. ubi de Ovium nominibus. Sequioris postea aetatis Latini Scriptres appellârunt Iubilum, quod Neumam alii: productionem viz. cantûs in finali literâ antiphonae s. cuiusvis cantûs Ecclesiastici. Honorius Augustodun. l. 1. c. 14. Unde quidam longam neumam cum organis iubilant, quae Iubilum vocatur: quam neumam, in festivis diebus, iubilari statuisse Greg-Pont. idem ait c. 88. Vide infra, in voce Neuma C. du Fresne in Gloss.Dom. Macro. Iubilatio s. Iubilus, in Eccl. Rom. appellatur sequentia, quae post Ep. in aliquibus festivitatibus canitur, in Hierol.
Hofmann J. Lexicon universale. 1698.